ႏုိင္ငံတကာႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္လုိ႔ ရတယ္ဟု ဆုိထားျခင္းမွာ အေ၀း သင္ပညာေရး၏ သင္႐ုိးၫႊန္း တမ္းမ်ားကို ဆုိလုိတာလား၊ အေ၀းသင္ပညာေရးမွ ထြက္ေပၚ လာေသာ ဘဲြ႕ရေက်ာင္းသားမ်ား ၏ အရည္အေသြးကုိ ဆုိလုိတာ လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမမွ ႏွစ္စဥ္ပံုမွန္ထြက္ေပၚလာ သည့္ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ဘဲြ႕ရ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အေရအ တြက္ကုိ ဆိုလိုတာလားဆိုတာ ေတာ့ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမသိရ ပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ လက္ရိွပညာ ေရးစနစ္ကိုၾကည့္လွ်င္ ႏုိင္ငံတ ကာကို ႏႈိင္းယွဥ္ဖို႔ေ၀းစြ အာဆီယံႏုိင္ငံမ်ားအတြင္းပင္ အလယ္ အလတ္ အဆင့္မေရာက္ေသး သည္ကုိ အေထြအထူးေျပာစရာ လုိမည္မထင္ပါ။ ပညာေရး အသုိင္းအ၀န္းမွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၊ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ဘဲြ႕ရပညာတတ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားအားလံုးသိရိွလက္ခံထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ၀ိဇၨာ၊ သိပံၸဘာသာရပ္မ်ားအတြက္ လာေရာက္ပညာေတာ္သင္ယူၾကေသာ ႏုိင္ငံျခားသားဟူ၍ မရိွပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံကပဲ ႏုိင္ငံတကာသို႔ ပညာေတာ္သင္မ်ားထြက္သြားမစဲ တသဲသဲ ျဖစ္ေနသည္မွာ လက္ရိွျမန္မာ့ပညာ ေရးအဆင့္အတန္းကို သက္ေသ ခံေနသည္မဟုတ္ပါလား။ ျမန္မာ စာႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာစာေပမ်ားအ တြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ လာေရာက္ ပညာသင္ယူၾကေသာ ႏုိင္ငံျခား သားမ်ားေတာ့ရိွၾကပါသည္။
ျမန္မာ့ပညာေရးအဆင့္ အတန္းကုိၾကည့္လွ်င္ ဘာသာရပ္ ဆုိုင္ရာ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းမ်ားက ေတာ့ ယခင္စစ္အစိုးရလက္ထက္ ကတည္းကပင္ ႏုိင္ငံတကာအ ဆင့္မီသည္ဟုေျပာရပါမည္။ သို႔ ေသာ္လည္း ပညာေရးစနစ္ကုိ အဓိက စီမံခန္႔ခဲြသူမ်ားႏွင့္ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္သူမ်ား၏ အားနည္း ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ အရည္အခ်င္း ျပည့္မီေသာ ႏုိင္ငံတကာစံခ်ိန္မီ ဘဲြ႕ရေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ မ်ားႏွင့္ အဖိုးတန္လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္မ်ား လြန္စြာရွားပါး ခဲ့ရပါသည္။ ပညာေရးစနစ္တစ္ ခုမည္မွ် ေကာင္းမြန္သည္ကုိ ေျပာဆုိႏိုင္ရန္ အဓိကအေျခခံအခ်က္မ်ားစြာ ရိွပါသည္။ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္မ်ားမွ အခ်ိဳ႕ကုိေျပာဆုိရလွ်င္ (က) မွန္ကန္ေသာ ပညာေရးစီမံခန္႔ခဲြမႈစနစ္၊ (ခ)စစ္မွန္ေသာ ပညာရွင္မ်ား၏ဦးေဆာင္မႈႏွင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆံုးျဖတ္ႏုိင္မႈစြမ္းအား၊ (ဂ) ပညာရပ္ဆုိင္ရာ သင္႐ုိးၫႊန္းတမ္းမ်ား၊ (ဃ) ပညာေရးစနစ္ကုိ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကရမည့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏အရည္အ ေသြးျပည့္၀မႈႏွင့္ အရည္အေသြးကုိ အျပည့္အ၀အသံုးခ်ႏုိင္မႈ၊ (င) ပညာေရးဆုိင္ရာဘတ္ဂ်က္ သံုးစြဲႏုိင္မႈ၊ (စ) ပညာေရးႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ေသာ လက္ေတြ႕အသံုးခ်သုေတသနဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ၊ (ဆ) အရည္အေသြးအာမခံႏုိင္မႈ (Quality Assurance)၊ (ဇ) စက္မႈလက္မႈ က႑မ်ား၊ သိပံၸႏွင့္ နည္းပညာ က႑မ်ားႏွင့္ စီးပြားေရးဆုိင္ရာက႑မ်ားစသည့္ ႏုိင္ငံ့ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး က႑မ်ားကုိ ပညာေရးမွ နည္းပညာ အေထာက္အပံ့ေပးစြမ္းႏုိင္မႈစသည့္ အထက္ပါ အေျခခံအခ်က္မ်ား ေကာင္းမြန္ေနၿပီဆုိလွ်င္ ယင္းပညာေရးစနစ္သည္စံခ်ိန္မီပညာေရးစနစ္၊ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္မီပညာေရးစနစ္ဟုဆုိႏုိင္ေပမည္။ ႏုိင္ငံတကာႏွင့္ တန္းတူညီေသာ ပညာရပ္ဆုိင္ရာ သင္႐ုိးၫႊန္းတမ္းမ်ားရိွ႐ံုျဖင့္ ႏုိင္ငံ တကာအဆင့္မီပညာေရးစနစ္ဟု ေျပာလွ်င္ျဖင့္ လူရယ္စရာပင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ပညာေရးစနစ္ေကာင္းမြန္ ေစရန္ မူ၀ါဒမ်ားကုိ မည္သုိ႔ပင္ ခ်မွတ္ေစကာမူ လက္ေတြ႕အ ေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္မႈအား နည္းေနလွ်င္ ေအင္ျမင္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ လက္ ရိွပညာေရးစနစ္သည္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ပညာေရးဥပေဒမ်ားကုိ အ ေျခခံထားေသာ ပညာေရးစနစ္ ျဖစ္သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ ပုိင္း စစ္အစုိးရတက္လာၿပီး ေနာက္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ပညာေရး ဥပေဒမ်ားကုိ ျပင္ဆင္မႊမ္းမံခဲ့ ေသာ္လည္း စီမံခန္႔ခဲြမႈႏွင့္ လက္ ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္မႈ အားနည္းေသာေၾကာင့္ ေအာင္ ျမင္မႈမရရိွခဲ့ေပ။ ပညာေရးတြင္ ပညာရွင္မ်ား၏ လြတ္လပ္စြာ စီမံ ေဆာင္ရြက္ခြင့္မရိွျခင္း၊ ပက တိအေျခအေနမွန္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြမရိွျခင္းႏွင့္ ဗဟုိခ်ဳပ္ကုိင္မႈ လြန္ကဲျခင္းတုိ႔သည္ ပညာေရးဖြံ႕ ၿဖဳးတုိးတက္ေရးအတြက္ အဓိက အတားအဆီးမ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ ဗဟုိခ်ဳပ္ကုိင္မႈစနစ္တြင္ ပညာ ေရးကုိ အဓိကဦးေဆာင္သူသည္ ပညာေရးကုိနားလည္တတ္ကြၽမ္း သူ မဟုတ္ပါက ယင္းပညာေရး အဆင့္အတန္းသည္ ေအာက္ဆံုး အထိ က်ဆင္းသြားမည္မွာ မလြဲ ဧကန္ျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ လက္ရိွတကၠ သုိလ္ပညာေရးကုိ ၾကည့္လွ်င္ သင္ၾကားေရးႏွင့္ သုေတသနပုိင္း ဆုိင္ရာမ်ားတြင္ အားနည္းခ်က္ လြန္စြာႀကီးမားလ်က္ ရိွဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံရိွ တကၠ သုိလ္၊ ဒီဂရီေကာလိပ္ႏွင့္ ေကာ လိပ္စုစုေပါင္း ၁၆၈ ခုအနက္ အခ်ိဳ႕၀န္ႀကီးဌာနမ်ားေအာက္ရိွ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတကၠ သုိလ္ေကာလိပ္အနည္းငယ္မွလြဲ ၍ က်န္တကၠသုိလ္ေကာလိပ္ အမ်ားစုတြင္ သင္ေထာက္ကူဆုိင္ ရာပစၥည္းမ်ားမျပည့္စံုျခင္း၊ ကြၽမ္း က်င္ေသာ အရည္အေသြးျမင့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား နည္းပါးေန ျခင္းတုိ႔က ပညာေရးအတြက္ အဓိကအေရးတႀကီးလိုအပ္ခ်က္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္း ဘဲြ႕ရလူငယ္အေျမာက္အျမား ထြက္ေပၚလာခဲ့ေသာ္လည္း အ ရည္အေသြးႏွင့္ အဆင့္အတန္း အာမခံႏုိင္မႈ (Quality Assuance) မရိွျခင္းက ဘဲြ႕ရလူငယ္မ်ားအ တြက္ အနာဂတ္ကုိ မေရမရာျဖစ္ ေစခဲ့ပါသည္။ လက္ရိွအေ၀းသင္ တကၠသုိလ္မဆုိထားႏွင့္၊ က်န္ တကၠသုိလ္ဒီဂရီေကာလိပ္မ်ား သည္ပင္လွ်င္ ႏုိင္ငံတကာႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းႏုိင္သည့္ အေျခအ ေနေရာက္ေအာင္ ႏွစ္အေတာ္အ တန္ေလွ်ာက္လွမ္းရဦးမည္ျဖစ္ သည္။
လက္ရိွ အေ၀းသင္တကၠ သုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ သင္ ယူမႈအလြန္နည္းပါးျခင္း၊ ၎တုိ႔ကုိယ္တုိင္ အေ၀းသင္ပညာ ေရးကုိ ယံုၾကည္မႈမရိွျခင္း၊ ဘဲြ႕ တစ္ခုရရိွေရးအတြက္ က်ဴရွင္ကိုသာအဓိကအားထားေနၾက ရ ျခင္း၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားသင္ခန္းစာ ပုိ႔ခ်ခ်က္မ်ားကုိ ၾကည့္႐ႈသင္ယူမႈ မရိွသေလာက္နည္းပါးျခင္း၊ ဗီစီ ဒီသင္ခန္းစာပုိ႔ခ်ခ်က္မွတစ္ဆင့္ ေလ့လာသင္ယူမႈနည္းပါးေန ေသးျခင္း၊ အေ၀းသင္စာစဥ္ (Assignments) မ်ားကုိ ကုိယ္ တုိင္ေျဖဆုိမႈနည္းပါးၿပီး အသင့္ ေျဖဆုိၿပီးသား စာစဥ္အေျဖစံုမ်ား မွ ၀ယ္ယူကူးခ်ျခင္းႏွင့္ တစ္ပြဲထိုး အလြတ္က်က္စနစ္ကို သံုးၿပီး စာ ေမးပြဲေျဖဆိုေနၾကျခင္းတုိ႔သည္ ယေန႔အေ၀းသင္ေက်ာင္းသား မ်ား၏ ဘဲြ႕တစ္ခုရရိွေရးအတြက္ လက္ေတြ႕ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေနပံု မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အ ေ၀းသင္တကၠသုိလ္သည္ သင္ ၾကားေရးႏွင့္ လက္ေတြ႕ဘာသာ ရပ္မ်ားအတြက္ ကုိယ္ပုိင္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမရိွဘဲ အျခားတကၠ သိုလ္မ်ားမွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ၏ အကူအညီကို ယူေနၾကရျခင္း က အေ၀းသင္တကၠသုိလ္၏ အား နည္းခ်က္ျဖစ္သည္။ ဤအေျခအ ေနတြင္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ဘာသာရပ္မ်ားကိုပါ သင္ၾကားဦး မည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ဟုတ္ပါ့မလား ဟုပင္ ေမးခြန္းထုတ္စရာျဖစ္ေနပါ သည္။
အေဆာက္အအံု တစ္ခု ေဆာက္မည္ဆုိလွ်င္ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ခုိင္မာဖို႔ေတာ့ လိုပါမည္။ သုိ႔မဟုတ္ပါက အေဆာက္အအံုတစ္ခုလံုးၿပိဳက်ပ်က္စီးလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ ပညာေရးစနစ္ေကာင္း တစ္ခုတည္ေဆာက္မည္ ဆုိလွ်င္လည္း ထုိနည္းတူစြာပင္ျဖစ္သည္။
ေအာက္ေျခအထိ ဆင္းၿပီး ပကတိအေျခအေနအမွန္ ကို ဦးစြာျမင္ေအာင္ ၾကည့္ရပါမည္။ ထုိသုိ႔မဟုတ္ဘဲ ပညာေရး ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပဲြမ်ားႏွင့္ အလုပ္႐ံု ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား က်င္းပျပဳလုပ္ ျခင္း၊ မူ၀ါဒမ်ားခ်မွတ္ျခင္း၊ ဥပ ေဒမ်ားေရးဆဲြျခင္းစသည္တုိ႔ကုိ ျပဳလုပ္ေန႐ံုမွ်ျဖင့္ ျမန္မာ့ပညာ ေရးအဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာ ႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။
ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲမ်ား၊ ဌာနဆုိင္ရာ အႀကီးအကဲမ်ား အေနျဖင့္ ေအာက္ေျခအထိ ဆင္း သည္ဆုိရာတြင္လည္း အဓိပၸာယ္ ရိွရန္လိုအပ္ပါသည္။ ယေန႔ဌာနဆုိင္ရာ အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အထက္လူႀကီးမ်ားကုိ အလြန္ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ၾကေသာ ေၾကာင့္ အမွန္တရားကုိ မႁခြင္းမ ခ်န္ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့တင္ျပရဲေသာ စိတ္ ဓာတ္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးလ်က္ရိွ သည္။ အထက္မွ လူႀကီးလာစစ္ မည္ဟု ႀကိဳသိထားလွ်င္ လူႀကီး စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားတတ္သည့္ အေလ့ အထမ်ားထြန္းကားဆဲပင္ျဖစ္ သည္။ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္သည္ဆုိ ရာ၀ယ္ အရိွကို အရိွအတုိင္း၊ အမွန္ကုိ အမွန္အတုိင္းတင္ျပ မည့္အခ်က္အလက္စာရင္း ဇ ယားမ်ားကုိ မဆိုလိုပါ။ ပကတိ အေျခအေနအမွန္ကုိ ေျပာင္းလဲ ထားျခင္းမ်ား၊ အမွားကုိ ဖံုးကြယ္ ထားျခင္းမ်ား၊ လူႀကီးႏွင့္ အဆင္ မေျပႏုိင္သည္ဟု ယူဆရသည့္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ရွင္းထုတ္ဖယ္ ရွားထားျခင္းမ်ား၊ လူႀကီးႏွင့္ ဆက္ဆံေရးအဆင္ေျပမည့္သူ မ်ားကုိ စုစည္းႀကိဳဆိုျခင္းမ်ား စသည္တုိ႔ကုိ ဆုိလုိပါသည္။ ထို႔ အျပင္အေရးႀကီးသည္မွာ ဗုိလ္ ခ်ဳပ္လူထြက္မ်ားထက္ အမွန္တ ကယ္တတ္ကြၽမ္းေသာ ပညာရွင္ မ်ားကို ေနရာေပးၿပီး တကၠသုိလ္ ေကာလိပ္မ်ားကုိ လြတ္လပ္စြာ စီမံလုပ္ကုိင္ခြင့္ျပဳရန္ျဖစ္သည္။ ဗဟုိကသာ ခ်ဳပ္ကုိင္မည္ဆုိလွ်င္ ျမန္မာ့ပညာေရး အနာဂတ္ မ ေကာင္းႏုိင္ပါ။
ႏုိင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲမ်ား မွအစ အထက္ဟုေခၚအပ္ေသာ လူႀကီးမင္းအားလံုးသည္ ပကတိ အမွန္တရားကုိ သိလုိလွ်င္ မလုိ အပ္ဘဲ ႀကိဳတင္အေၾကာင္းမၾကား ဘဲႏွင့္ ေရွာင္တခင္၀င္ေရာက္ စစ္ေဆးျခင္းမ်ားကုိ မၾကာခဏ ျပဳလုပ္ပါဟု ေလးစားစြာ အႀကံ ျပဳလုိပါသည္။ ႀကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားလွ်င္ျဖင့္ အမွန္တရားကုိ ဖံုးကြယ္တင္ျပျခင္းမ်ားရိွလာႏုိင္သည့္အျပင္ လူႀကီးစိတ္ေက်နပ္မႈရရိွေစေရးအတြက္ မည္မွ်ပင္ ဌာနဆုိင္ရာေငြေၾကး၊ အသံုးစရိတ္မျပည့္စံုေစကာမူ လူႀကီးမင္းတုိ႔အား ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္စြာ တခမ္းတနား ႀကိဳဆုိၾကမည္သာျဖစ္ သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ႏွစ္စဥ္ဌာနဆုိင္ရာလူႀကီးမင္းမ်ားဧည့္ခံစရိတ္သည္ က်ပ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာရိွပါသည္။ ယင္းေငြမ်ားျဖင့္ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ေဆး႐ံုေဆးေပးခန္းမ်ား၊ လမ္းတံတားမ်ားတည္ေဆာက္လွ်င္ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္မ်ားစြာ အက်ိဳးရိွမည္ျဖစ္ သည္။
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ၊ တာ၀န္ရိွ သူအသီးသီးသည္ ေအာက္ေျခအ ထိ မျဖစ္မေနဆင္းၾကည့္ရန္ လုိ အပ္ေပသည္။ သုိ႔မွသာ ပကတိ အေျခအေနမွန္ကုိ ျမင္ႏုိင္ၿပီး လက္ေတြ႕က်သည့္ စီမံေဆာင္ ရြက္မႈမ်ားျပဳလုပ္ႏုိင္မည္။ သုိ႔မ ဟုတ္ပါက ေအာက္ေျခမွ တင္ျပ ခ်က္မ်ားကုိ စားပဲြေပၚတြင္သာ ထုိင္ဖတ္ေနမည္ဆုိပါက ပကတိ အမွန္တရားႏွင့္ ေ၀းေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ အထက္လူႀကီး ကို ေၾကာက္ရြံ႕သည့္အေလ့အထ မရိွေစေရးအတြက္ မိမိ၏ လက္ ေအာက္၀န္ထမ္းမ်ားကုိ ၿခိမ္း ေျခာက္ဆူပူေျပာဆုိျခင္းထက္ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ ပ့ဲျပင္ ဆံုးမေျပာဆုိျခင္းက အႀကီးအကဲ နာယကဂုဏ္ႏွင့္ ညီၫြတ္ေပ မည္။
အျပန္အလွန္ ႐ုိေသေလး စားသည့္ အမူအက်င့္မ်ား မထြန္း ကားဘဲ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္သည့္ အေလ့အထမ်ားျဖစ္ထြန္းေနသ ေရြ႕အမွန္တရားႏွင့္ ေ၀းေနဦး မည္ျဖစ္သည္။ ႐ုိေသေလးစား ျခင္းႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းသည္ မတူပါ။ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းသည္ အာဏာရွင္၏ စ႐ုိက္လကၡဏာ ျဖစ္သည္။ အာဏာရွင္ယဥ္ေက်း မႈမေပ်ာက္သမွ် ကာလပတ္လံုး မည္သည့္က႑အတြက္ မည္ သည့္မူ၀ါဒမ်ား ခ်မွတ္ေဆာင္ ရြက္ေစကာမူ မည္သုိ႔မွ် ေအာင္ ျမင္ႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့ပညာေရး အဆင့္အတန္းကုိ စိတ္ရင္းအမွန္ ျဖင့္ တုိးတက္ေစခ်င္လွ်င္ အ ထက္ေအာက္အျပန္အလွန္ေလး စားျခင္း၊ အျပန္အလွန္နား ေထာင္တတ္ျခင္း၊ ေအာက္ေျခ အထိ ဆင္းၿပီး ပကတိအေျခအေန မွန္ကုိ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္တတ္ ျခင္း၊ ေအာက္ေျခမွ အထက္သို႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ တင္ျပရဲျခင္း စသည့္ ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ထြန္းရန္ မျဖစ္မေန လိုအပ္ပါေၾကာင္း ေစတနာအမွန္ျဖင့္ ေရးသားလုိက္ရပါသည္။
By--ေမာင္ခ်ိဳ
No comments:
Post a Comment