တစ္ခ်ိန္က အာရွ၏ အဆင့္ထိပ္တန္းတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ ျမန္မာ့ပညာေရးသည္ ႏွစ္ ၅၀
ခရီးကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ အာရွ၏ေအာက္ဆံုး အဆင့္သို႔ေလွ်ာက်ခဲ့ရ၏။
ထုိသို႔ ျဖစ္ရေသာအေၾကာင္းရင္းမ်ားစြာရွိသည့္ အနက္ အထင္ရွားဆံုးႏွင့္
အသိသာဆံုးမွာ အာဏာရွင္စနစ္ပင္ျဖစ္သည္။
ျမန္မာ့ပညာေရးသည္ လြတ္လပ္မႈမရွိဘဲ အာဏာရွင္မ်ား၏ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကို ခံခဲ့ရသည္။ အက်ဥ္းစံျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ပညာရွင္ တို႔အေပၚ အာဏာရွင္တို႔လႊမ္း မိုးခဲ့သည္။
ဘာသာရပ္တစ္ခု၏တိုး တက္ျမင့္မားမႈသည္ ပညာရွင္တို႔ ၏လက္ထဲ၌သာရွိသင့္သည္။ ထုိ ပညာရွင္တို႔၏ေလ့လာေတြ႕ရွိ ခ်က္မ်ား၊ အႀကံဉာဏ္မ်ားကို လြတ္လပ္စြာေဖာ္ထုတ္တင္ျပခြင့္ ရွိရန္လိုသည္။ သို႔မွသာ ရွင္သန္ ေသာပညာေရးျဖစ္မည္။
ယခုမူ စနစ္က်ေသာလႊမ္းမိုး မႈမ်ားျဖင့္ ပညာရွင္မ်ားကိုခ်ဳပ္ ကိုင္ခဲ့သည္။ ႀကီးစိုးခဲ့သည္။ လမ္းၫႊန္အမိန္႔မ်ားေပးခဲ့သည္။ လိုက္ နာမႈမရွိသည့္ပညာရွင္မ်ားအား ဒဏ္ေပးျခင္း၊ ထုတ္ပယ္ျခင္းမ်ား ျပဳခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပညာရွင္ အေျမာက္အျမားမွာ မထင္မရွား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕မွာမူ ျပည္ပ ႏိုင္ငံမ်ားသို႔သြားေရာက္အေျခခ် ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာ့ေျမ ေပၚ၌ပညာရွင္မ်ားဆိတ္သုဥ္းခဲ့ရ သည္။ အာဏာရွင္မ်ား၏စိတ္ ႀကိဳက္အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပး မည့္အေၾကာင္းေတာ္သိ၊ ေဗာင္း ေတာ္ညိတ္မ်ားျဖင့္သာ ျမန္မာ့ ပညာေရးက ခရီးဆက္ခဲ့ရသည္။
ထို႔အျပင္ ျမန္မာ့ပညာေရး ပ်က္စီးသြားရျခင္း၏ ဒုတိယ အခ်က္မွာ လံုေလာက္ေသာေငြ ေၾကးမရရွိျခင္းေၾကာင့္လည္းပါ သည္။
တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာ့ပညာေရး ဝန္ထမ္းတစ္ဦး၏အနိမ့္ဆံုးလစာ သည္ ၁၂၅ က်ပ္မွ်ေလာက္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း စားဝတ္ေနေရး အတြက္ လံုေလာက္႐ံုသာမက အနာဂတ္က်န္းမာေရးအတြက္ ပင္ စုေဆာင္းထားႏိုင္ခဲ့သည္။ ဘဝဝမ္းစာဖူလံုသည္။ ထုိအခါ အလုပ္၌ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကိုရသည္။ သို႔ျဖစ္၍ စိတ္ပါလက္ပါသင္ၾကား ႏုိင္သည္။ ထုိအခါ ပညာေရး သည္ေအာင္ျမင္၏။
သို႔ေသာ္ အာဏာရွင္စနစ္ ဦးတည္လိုက္သည္ႏွင့္ ကုန္ေစ်း ႏႈန္းမ်ား ျမင့္တက္သြားသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔၏လုပ္ခလ စာမ်ား မေလာက္မငျဖစ္သည္။ ပညာေရးဝန္ထမ္းမ်ား၏ဘဝ သည္ ဝမ္းမဝ၊ ခါးမလွျဖစ္ခဲ့ရ သည္။ လုပ္ငန္းခြင္သည္ ယခင္ လိုေပ်ာ္စရာမဟုတ္ေတာ့။ လြမ္း ေရးထက္ဝမ္းေရးခက္လာသည္။ ထုိအခါက်ဴရွင္ယဥ္ေက်းမႈေပါက္ဖြားလာသည္။
ျမန္မာ့ပညာေရးက အုတ္ ေရာေရာ၊ ေက်ာက္ေရာေရာျဖစ္ လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သန္႔စင္ သည့္ ဥပေဒမ်ားထုတ္ၿပီး ‘ဝန္ ထမ္းဆရာမ်ား က်ဴရွင္မသင္ရ’ ဟုကန္႔သတ္ခဲ့ျပန္သည္။ ၎ သည္ ေရာဂါအရင္းအျမစ္ကိုမရွာ ေဖြဘဲ ေဆးၿမီးတိုႏွင့္ကုျခင္းတစ္ မ်ဳိးျဖစ္ခဲ့၏။ ပညာေရးဝန္ထမ္း မ်ား၏ ဘဝဖူလံုေရးကိုမျဖည့္ ဆည္းဘဲ ကန္႔သတ္ခ်က္ထုတ္ လိုက္သျဖင့္ ေတာ္၍ထူးခြၽန္ေသာဆရာမ်ား ပညာေရးႏွင့္ေဝးခဲ့ရျပန္သည္။ ဆရာဘဝကိုျမတ္ႏုိးၿပီး ငတ္ျပတ္ဆင္းရဲခံကာ ရပ္ တည္ခဲ့သူမ်ားမွာလည္း အမ်ား၏ ေရွ႕တြင္ သိမ္ငယ္စရာ၊ မ်က္ႏွာ မလွျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အျဖဴ၊ အစိမ္း ဝတ္ရမွာမဝံ့မရဲ။ ဆရာအမည္ခံ ရမွာမဝံ့မရဲ။ ထုိမွ်အထိ ျမန္မာ့ ပညာေရးက နိမ့္က်ခဲ့ရသည္။
ထုိ႔အျပင္ ေက်ာင္းသံုးစာ အုပ္မ်ားမလံုေလာက္ျခင္း၊ အရည္အေသြးညံ့ျခင္း၊ ေက်ာင္းပရိေဘာ ဂမ်ားမျပည့္စံုျခင္း၊ ေက်ာင္းအ ေဆာက္အအံုမ်ားခ်ည့္နဲ႔ျခင္း၊ ေက်ာင္းသားဆရာအခ်ဳိးမမွ်ျခင္း၊ စသည္တို႔ေၾကာင့္လည္း ျမန္မာ့ ပညာေရးက ထုိးဆင္းခဲ့ရသည္။
လူငယ္မ်ားသည္ တစ္ပြဲတုိး စမ္းသပ္ခံဘဝျဖင့္ စနစ္၏သား ေကာင္မ်ားျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဘြဲ႕ရ လူငယ္မ်ားအား အလုပ္အကိုင္ ရရွိရန္ မဖန္တီးေပးႏိုင္ခဲ့ေပ။ အလုပ္တစ္ခုရဖို႔အေရး အိပ္မက္ဆိုးမ်ားမက္ခဲ့ရသည္။ ျမန္မာဘြဲ႕သည္ ဧည့္ခန္း၌ခ်ိတ္ဆြဲျပသရာ ဓာတ္ပံုတစ္ခုထက္မပို။ ထုိမွ် အထိ ျမန္မာ့ပညာေရးမွာနိမ့္က် ခဲ့ရသည္။
သို႔ေသာ္ ယခုအစိုးရတာဝန္ ယူၿပီးသည္မွစ၍ ပညာေရးျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားျပဳ၍လာသည္။ ဝန္ထမ္းဆရာမ်ားအား လုပ္ခလ စာတုိးေပးျခင္း၊ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုမ်ား ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ ေပးျခင္း၊ ျပ႒ာန္းစာအုပ္မ်ား လံုေလာက္စြာ ထုတ္ေပးျခင္း၊ ေက်ာင္းသား၊ ဆရာအခ်ဳိးညႇိေပး ျခင္း စသည္တို႔ကိုျပဳ၍လာခဲ့သည္။ ၎သည္ ျမန္မာ့ပညာေရးေလာ ကအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္အားထားရာ မ်ားျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေခါက္႐ိုး က်ဳိးေနေသာ ျမန္မာ့ပညာေရး၌ ဆရာမ်ား၏လမ္းေဟာင္းကကန္႔ ၍ဆီးေနျပန္သည္။ ထုိဆရာမ်ား သည္ ကေလးမ်ား၏အေတြး၊ အေရးကိုလမ္းဖြင့္ေပးျခင္းမရွိဘဲ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ၾကက္တူေရြးစာ အံနည္းျဖင့္အလြယ္သံုးေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။ ၎သည္လည္း ပညာ ေရး၏ က်ဆုံးမႈတစ္ရပ္ပင္ျဖစ္ သည္။
ထို႔အျပင္ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္း အခ်ဳိ႕မွာလည္း ေဟာင္းျမည့္ေန ဆဲျဖစ္သည္။ ဥပမာေျပာရလွ်င္ ကမၻာ့လူဦးေရသည္ ျမန္မာ့သင္ ႐ိုး၌ ယေန႔အခ်ိန္ထိ သန္း ၆၀၀၀ သာရွိေနေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သင္႐ိုးမ်ားကိုလည္း ေခတ္မီစြာ ျပဳျပင္ထားရန္လိုသည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ျမန္မာ့ပညာေရးတုိးတက္ျမင့္မား လာေစရန္ ပညာရွင္မ်ားအား လြတ္လပ္စြာႀကံဆေတြးေတာခြင့္ ႏွင့္ စနစ္က်ေသာသုေတသနမ်ား ကိုအားေပးရန္လိုသည္။
ေက်ာင္းအေဆာက္အအံု မ်ားေကာင္းမြန္ေစရန္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအား လံုေလာက္သည့္လစာေငြမ်ားေပးရန္၊ ေက်ာင္းသား ဆရာအခ်ဳိးမွ်တမႈရွိရန္ႏွင့္ ဆရာမမ်ားအား အဆက္မျပတ္သင္တန္းမ်ားေပးေနရန္ စသည္ တို႔ကိုျပဳလုပ္ေပးမည္ ဆိုပါက ျမန္မာ့ပညာေရးသည္ လာမည့္ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုအေက်ာ္၌ ျပန္၍ ဦးေမာ့လာမည္ဟုယံုၾကည္ ေမွ်ာ္ လင့္မိပါသည္။။
ျမန္မာ့ပညာေရးသည္ လြတ္လပ္မႈမရွိဘဲ အာဏာရွင္မ်ား၏ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကို ခံခဲ့ရသည္။ အက်ဥ္းစံျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ပညာရွင္ တို႔အေပၚ အာဏာရွင္တို႔လႊမ္း မိုးခဲ့သည္။
ဘာသာရပ္တစ္ခု၏တိုး တက္ျမင့္မားမႈသည္ ပညာရွင္တို႔ ၏လက္ထဲ၌သာရွိသင့္သည္။ ထုိ ပညာရွင္တို႔၏ေလ့လာေတြ႕ရွိ ခ်က္မ်ား၊ အႀကံဉာဏ္မ်ားကို လြတ္လပ္စြာေဖာ္ထုတ္တင္ျပခြင့္ ရွိရန္လိုသည္။ သို႔မွသာ ရွင္သန္ ေသာပညာေရးျဖစ္မည္။
ယခုမူ စနစ္က်ေသာလႊမ္းမိုး မႈမ်ားျဖင့္ ပညာရွင္မ်ားကိုခ်ဳပ္ ကိုင္ခဲ့သည္။ ႀကီးစိုးခဲ့သည္။ လမ္းၫႊန္အမိန္႔မ်ားေပးခဲ့သည္။ လိုက္ နာမႈမရွိသည့္ပညာရွင္မ်ားအား ဒဏ္ေပးျခင္း၊ ထုတ္ပယ္ျခင္းမ်ား ျပဳခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပညာရွင္ အေျမာက္အျမားမွာ မထင္မရွား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕မွာမူ ျပည္ပ ႏိုင္ငံမ်ားသို႔သြားေရာက္အေျခခ် ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာ့ေျမ ေပၚ၌ပညာရွင္မ်ားဆိတ္သုဥ္းခဲ့ရ သည္။ အာဏာရွင္မ်ား၏စိတ္ ႀကိဳက္အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပး မည့္အေၾကာင္းေတာ္သိ၊ ေဗာင္း ေတာ္ညိတ္မ်ားျဖင့္သာ ျမန္မာ့ ပညာေရးက ခရီးဆက္ခဲ့ရသည္။
ထို႔အျပင္ ျမန္မာ့ပညာေရး ပ်က္စီးသြားရျခင္း၏ ဒုတိယ အခ်က္မွာ လံုေလာက္ေသာေငြ ေၾကးမရရွိျခင္းေၾကာင့္လည္းပါ သည္။
တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာ့ပညာေရး ဝန္ထမ္းတစ္ဦး၏အနိမ့္ဆံုးလစာ သည္ ၁၂၅ က်ပ္မွ်ေလာက္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း စားဝတ္ေနေရး အတြက္ လံုေလာက္႐ံုသာမက အနာဂတ္က်န္းမာေရးအတြက္ ပင္ စုေဆာင္းထားႏိုင္ခဲ့သည္။ ဘဝဝမ္းစာဖူလံုသည္။ ထုိအခါ အလုပ္၌ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကိုရသည္။ သို႔ျဖစ္၍ စိတ္ပါလက္ပါသင္ၾကား ႏုိင္သည္။ ထုိအခါ ပညာေရး သည္ေအာင္ျမင္၏။
သို႔ေသာ္ အာဏာရွင္စနစ္ ဦးတည္လိုက္သည္ႏွင့္ ကုန္ေစ်း ႏႈန္းမ်ား ျမင့္တက္သြားသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔၏လုပ္ခလ စာမ်ား မေလာက္မငျဖစ္သည္။ ပညာေရးဝန္ထမ္းမ်ား၏ဘဝ သည္ ဝမ္းမဝ၊ ခါးမလွျဖစ္ခဲ့ရ သည္။ လုပ္ငန္းခြင္သည္ ယခင္ လိုေပ်ာ္စရာမဟုတ္ေတာ့။ လြမ္း ေရးထက္ဝမ္းေရးခက္လာသည္။ ထုိအခါက်ဴရွင္ယဥ္ေက်းမႈေပါက္ဖြားလာသည္။
ျမန္မာ့ပညာေရးက အုတ္ ေရာေရာ၊ ေက်ာက္ေရာေရာျဖစ္ လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သန္႔စင္ သည့္ ဥပေဒမ်ားထုတ္ၿပီး ‘ဝန္ ထမ္းဆရာမ်ား က်ဴရွင္မသင္ရ’ ဟုကန္႔သတ္ခဲ့ျပန္သည္။ ၎ သည္ ေရာဂါအရင္းအျမစ္ကိုမရွာ ေဖြဘဲ ေဆးၿမီးတိုႏွင့္ကုျခင္းတစ္ မ်ဳိးျဖစ္ခဲ့၏။ ပညာေရးဝန္ထမ္း မ်ား၏ ဘဝဖူလံုေရးကိုမျဖည့္ ဆည္းဘဲ ကန္႔သတ္ခ်က္ထုတ္ လိုက္သျဖင့္ ေတာ္၍ထူးခြၽန္ေသာဆရာမ်ား ပညာေရးႏွင့္ေဝးခဲ့ရျပန္သည္။ ဆရာဘဝကိုျမတ္ႏုိးၿပီး ငတ္ျပတ္ဆင္းရဲခံကာ ရပ္ တည္ခဲ့သူမ်ားမွာလည္း အမ်ား၏ ေရွ႕တြင္ သိမ္ငယ္စရာ၊ မ်က္ႏွာ မလွျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အျဖဴ၊ အစိမ္း ဝတ္ရမွာမဝံ့မရဲ။ ဆရာအမည္ခံ ရမွာမဝံ့မရဲ။ ထုိမွ်အထိ ျမန္မာ့ ပညာေရးက နိမ့္က်ခဲ့ရသည္။
ထုိ႔အျပင္ ေက်ာင္းသံုးစာ အုပ္မ်ားမလံုေလာက္ျခင္း၊ အရည္အေသြးညံ့ျခင္း၊ ေက်ာင္းပရိေဘာ ဂမ်ားမျပည့္စံုျခင္း၊ ေက်ာင္းအ ေဆာက္အအံုမ်ားခ်ည့္နဲ႔ျခင္း၊ ေက်ာင္းသားဆရာအခ်ဳိးမမွ်ျခင္း၊ စသည္တို႔ေၾကာင့္လည္း ျမန္မာ့ ပညာေရးက ထုိးဆင္းခဲ့ရသည္။
လူငယ္မ်ားသည္ တစ္ပြဲတုိး စမ္းသပ္ခံဘဝျဖင့္ စနစ္၏သား ေကာင္မ်ားျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဘြဲ႕ရ လူငယ္မ်ားအား အလုပ္အကိုင္ ရရွိရန္ မဖန္တီးေပးႏိုင္ခဲ့ေပ။ အလုပ္တစ္ခုရဖို႔အေရး အိပ္မက္ဆိုးမ်ားမက္ခဲ့ရသည္။ ျမန္မာဘြဲ႕သည္ ဧည့္ခန္း၌ခ်ိတ္ဆြဲျပသရာ ဓာတ္ပံုတစ္ခုထက္မပို။ ထုိမွ် အထိ ျမန္မာ့ပညာေရးမွာနိမ့္က် ခဲ့ရသည္။
သို႔ေသာ္ ယခုအစိုးရတာဝန္ ယူၿပီးသည္မွစ၍ ပညာေရးျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားျပဳ၍လာသည္။ ဝန္ထမ္းဆရာမ်ားအား လုပ္ခလ စာတုိးေပးျခင္း၊ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုမ်ား ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ ေပးျခင္း၊ ျပ႒ာန္းစာအုပ္မ်ား လံုေလာက္စြာ ထုတ္ေပးျခင္း၊ ေက်ာင္းသား၊ ဆရာအခ်ဳိးညႇိေပး ျခင္း စသည္တို႔ကိုျပဳ၍လာခဲ့သည္။ ၎သည္ ျမန္မာ့ပညာေရးေလာ ကအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္အားထားရာ မ်ားျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေခါက္႐ိုး က်ဳိးေနေသာ ျမန္မာ့ပညာေရး၌ ဆရာမ်ား၏လမ္းေဟာင္းကကန္႔ ၍ဆီးေနျပန္သည္။ ထုိဆရာမ်ား သည္ ကေလးမ်ား၏အေတြး၊ အေရးကိုလမ္းဖြင့္ေပးျခင္းမရွိဘဲ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ၾကက္တူေရြးစာ အံနည္းျဖင့္အလြယ္သံုးေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။ ၎သည္လည္း ပညာ ေရး၏ က်ဆုံးမႈတစ္ရပ္ပင္ျဖစ္ သည္။
ထို႔အျပင္ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္း အခ်ဳိ႕မွာလည္း ေဟာင္းျမည့္ေန ဆဲျဖစ္သည္။ ဥပမာေျပာရလွ်င္ ကမၻာ့လူဦးေရသည္ ျမန္မာ့သင္ ႐ိုး၌ ယေန႔အခ်ိန္ထိ သန္း ၆၀၀၀ သာရွိေနေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သင္႐ိုးမ်ားကိုလည္း ေခတ္မီစြာ ျပဳျပင္ထားရန္လိုသည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ျမန္မာ့ပညာေရးတုိးတက္ျမင့္မား လာေစရန္ ပညာရွင္မ်ားအား လြတ္လပ္စြာႀကံဆေတြးေတာခြင့္ ႏွင့္ စနစ္က်ေသာသုေတသနမ်ား ကိုအားေပးရန္လိုသည္။
ေက်ာင္းအေဆာက္အအံု မ်ားေကာင္းမြန္ေစရန္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအား လံုေလာက္သည့္လစာေငြမ်ားေပးရန္၊ ေက်ာင္းသား ဆရာအခ်ဳိးမွ်တမႈရွိရန္ႏွင့္ ဆရာမမ်ားအား အဆက္မျပတ္သင္တန္းမ်ားေပးေနရန္ စသည္ တို႔ကိုျပဳလုပ္ေပးမည္ ဆိုပါက ျမန္မာ့ပညာေရးသည္ လာမည့္ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုအေက်ာ္၌ ျပန္၍ ဦးေမာ့လာမည္ဟုယံုၾကည္ ေမွ်ာ္ လင့္မိပါသည္။။
No comments:
Post a Comment