မ.ဆ.လေခတ္မွာ ဝန္ထမ္းေတြ ‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’နဲ႔လုပ္စားၾကတဲ့အေၾကာင္း သေရာ္ထားတဲ့လူေျပာ၊ သူေျပာဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုေပၚခဲ့ဖူးပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ဌာနတစ္ခုကို အေရးႀကီးပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးေရာက္ လာမွာမို႔ ဌာနကဝန္ထမ္းတစ္ဦး ကို အရာရွိက တစ္ပိႆာေလာက္ ရွိတဲ့ ၾကက္တစ္ေကာင္သြားဝယ္ ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ဝန္ထမ္းက လည္း အရာရွိလိုခ်င္တဲ့ ၾကက္ကို ဝယ္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကုန္ က်စရိတ္ကို ေဘာက္ခ်ာနဲ႔ ျပန္ တင္ပါတယ္။ အဲဒီေဘာက္ခ်ာကို အရာရွိကယူၿပီးၾကည့္ေတာ့ ပထမစာေၾကာင္းမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းေတြ႕ပါတယ္။
‘‘ထမင္းဆာ.. ေခါက္ဆြဲ ေၾကာ္ဝယ္စား’’ ဒီေတာ့ အရာရိွက ဝန္ထမ္းကိုေမးပါတယ္။ ထမင္း ဆာတာ ဘာလို႔ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ဝယ္စားရတာတုံးေပါ့။ ဒီေတာ့ ဝန္ထမ္းက ၾကက္ဝယ္သြားတဲ့ အခ်ိန္က ထမင္းစားခ်ိန္ျဖစ္လို႔ သူအရမ္း ထမင္းဆာေနတာမို႔ ထမင္းဆုိင္လိုက္ရွာေပမယ့္ ထမင္းဆိုင္မေတြ႕တာနဲ႔ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဆိုင္ကိုဝင္ၿပီး ျဖစ္သလို ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ပဲဝယ္စားလိုက္ရ ပါတယ္လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒီ တုန္းက ထမင္းဆုိင္ေတြဟာ အဝ စားငါးက်ပ္ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကေတာ့ ထမင္းထက္ေဈးနည္းနည္းပိုပါ တယ္။ ထားေတာ့။ အရာရွိက လက္ခံလုိက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒုတိယစာေၾကာင္းကို ဆက္ဖတ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
‘‘ေရဆာ.. ဘီယာေသာက္’’ ဒါေတာ့ နည္းနည္းလြန္လာၿပီထင္ ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေရတစ္ ခြက္ေလာက္ကေတာ့ ဘယ္အိမ္ ဝင္ေတာင္းေတာင္းေသာက္လို႔ရ ႏိုင္ပါတယ္။ အိမ္ေတြဝင္ၿပီးေရ မေတာင္းခ်င္လည္း လမ္းေဘးမွာ ေရအိုးစင္ေတြရွိပါလ်က္နဲ႔ ဘယ့္ ႏွယ္ ဘီယာဝယ္ေသာက္ရသလဲ ေပါ့။ ဒီေတာ့ ဝန္ထမ္းက သူၾကက္ရွာၿပီးဝယ္တဲ့အခ်ိန္က ေနအရမ္းျပင္းတဲ့ေန႔လယ္ခ်ိန္ႀကီးပါ။ ေသာက္စရာေရအိုးစင္မေတြ႕တာနဲ႔ ဆုိင္တစ္ဆိုင္ဝင္ၿပီး ေရဝယ္ေတာ့လည္း ေရာင္းစရာေရ မရွိတာမို႔ အဲဒီဆိုင္မွာအလြယ္တကူရတဲ့ ဘီယာပုလင္းကိုပဲ ေရအမွတ္နဲ႔ အတင္းမ်ိဳခ်ခဲ့တယ္ဆိုပါတယ္။ အရာရိွက သိပ္မေက်နပ္ခ်င္ေပမယ့္ မေျပာခ်င္တာနဲ႔ ေနာက္ဆံုးစာတစ္ေၾကာင္းကို ဖတ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ဒီမွာတင္ အရာရွိ မ်က္လံုးျပဴးသြားပါေတာ့တယ္။
‘‘ၾကက္တစ္ပိႆာ ေျခာက္ ေထာင္က်ပ္’’ဒါကေတာ့ အရမ္း တရားလြန္သြားၿပီထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၾကက္တစ္ပိႆာရဲ႕ တန္ေၾကးကႏွစ္ရာ မေက်ာ္ပါဘူး။ခုဟာက သံုး၊ ေလး၊ ငါးရာဆုိေတာင္မွ ၾကားေကာင္းပါေသး တယ္။ တစ္ပိႆာေျခာက္ေထာင္ ဆုိတာကေတာ့ ဘာၾကက္မို႔လဲ ဆိုၿပီး မ်က္လံုးျပဴးသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီၾကက္တစ္ပိႆာ ေျခာက္ေထာင္ရဲ႕ ေအာက္မွာ မွတ္ခ်က္ကေလးပါပါတယ္။ အဲဒီ မွာ ဘာေရးထားသလဲဆိုေတာ့ ‘‘မွတ္ခ်က္-တိုက္ၾကက္’’ပါတဲ့ ခင္ဗ်ာ။ လက္စသတ္ေတာ့ ႐ိုး႐ိုး ၾကက္ကိုမဝယ္ဘဲ အင္မတန္တန္ ဖိုးႀကီးတဲ့ ‘‘တုိက္ၾကက္’’ကိုမွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ဝယ္လာခဲ့ေပ တာကိုးလို႔ေတြးၿပီး ေဘာက္ခ်ာကို လက္ခံလုိက္ရပါေတာ့တယ္တဲ့ ခင္ဗ်ာ။ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ့။‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’သမားေတြ အဲဒီ ေခတ္က ဘယ္ေလာက္လုပ္စား ၾကတယ္ဆိုတာကိုပါ။
ေနာက္ ‘‘န.ဝ.တ’’ေခတ္ကို ေရာက္ေတာ့ ‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’စား ေတြပိုၿပီး အလုပ္ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီေခတ္မွာေပၚလာတဲ့ ပါးစပ္ သေရာ္စကားတစ္ခုကေတာ့ သမီးရွင္ေတြ သမက္ဖမ္းၾကတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ။
ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ‘‘ဆရာဝန္’’ေတြကို ‘‘ေဒါက္တာ’’ လို႔ေခၚၾကပါတယ္။ ဆရာဝန္ အလုပ္ဆိုတာ မ.ဆ.လေခတ္မွာ အရမ္းဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ ပညာတတ္လူတန္းစားတစ္မ်ိဳးပါ။ သမီးေခ်ာေခ်ာရွိတဲ့ မိဘေတြဆိုရင္ ကိုိယ့္ၿမိဳ႕ကို ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီဆုိတာနဲ႔ အတင္းဝင္မိတ္ဆက္ အိမ္ကို ထမင္းစားဖိတ္ၿပီး သမီးနဲ႔ေတြ႕ေပးပါတယ္။ သမက္ဖမ္းတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ႐ိုး႐ိုးဆရာဝန္ဘြဲ႕ရ႐ံုေလာက္နဲ႔ ေဆးခန္းဖြင့္ရင္ကုတဲ့လူကမရွိသေလာက္ပါပဲ။ အနည္းဆံုး အထူးကုသမားေတာ္ေလာက္မွသာ ဝင္ေငြေကာင္းၾကေလေတာ့ ‘‘ေဒါက္တာ’’ေလာက္ကိုသမီးရွင္ေတြက စိတ္မဝင္စားၾကေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီမွာ ‘‘ေဒါက္တာ’’ထက္ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ သူေတြကေတာ့ ‘‘ေဘာက္ဆာ’’လို႔ေခၚတဲ့ (ဂါလန္ ၁,၆၀၀၊ ဂါလန္ ၂,၄၀၀)ကား ႀကီးေတြေမာင္းတဲ့ ‘‘ေဘာက္ဆာ ေမာင္းသူ’’ေတြပါ။ စီမံကိန္းႀကီး ေတြမွာေမာင္းတဲ့ ‘‘ေဘာက္ဆာ’’ သမားရဲ႕ဝင္ေငြဟာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြ႕အႀကံဳအရဆို ဌာနကို "Tank"ထဲကေနၿပီး စာရင္းဇယားအရအျပည့္အဝအပ္ၿပီးလို႔ တုိင္ကီလက္က်န္ကို ခ်က္ကေန ေဖာက္ခ်တာေတာင္ ဆယ့္ေလးငါးဂါလန္ ကိုယ့္အတြက္က်န္ပါတယ္။ တစ္ဂါလန္ကိုးရာ၊ တစ္ေထာင္ဆုိရင္ေတာင္မွ တစ္ေခါက္ကို ေသာင္းေက်ာ္က်န္ပါတယ္။ တိုင္ကီက ဆီဂိတ္ျပျမားကိုျပင္ထားရင္ ဒါမွမဟုတ္အေလ်ာ့တြက္နဲ႔ျပန္ေပးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ေအာက္ဆိုက္ဝင္ေငြက မနည္းပါဘူး။ ဒီေတာ့‘‘ေဘာက္ဆာ’’သမားေတြကို သမီးရွင္ေတြက သမက္ဖမ္းၾကျပန္ပါတယ္။ ‘‘ေဘာက္ဆာ’’ သမားေတြ အလြန္မ်က္ႏွာပြင့္တဲ့ ေခတ္ပဲဆုိပါေတာ့။
ေနာက္ပိုင္းနည္းနည္း ေရာက္လာေတာ့ ‘‘ေဒါက္တာ’’နဲ႔ ‘‘ေဘာက္ဆာ’’ထက္ပိုၿပီး သမီး ရွင္ေတြရဲ႕ မ်က္စိက်ျခင္းခံရသူ ေတြကေတာ့ ‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’သမား ေတြပါပဲ။ အရင္ေခတ္ေတြတုန္း ကေတာ့ ဌာနဆိုင္ရာေတြမွာ လိုအပ္တဲ့အသံုးစရိတ္က သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ဟို.. တို႔တိ.. တို႔တိ၊ ဒီ.. တို႔တိ.. တို႔တိ ဝယ္တာျခမ္းတာ ကလည္း မျဖစ္စေလာက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းစီမံကိန္းဘတ္ ဂ်က္ေတြ အမ်ားအျပားရလာ ေတာ့ ‘‘အဝယ္ေတာ္’’ေတြေပၚလာ ပါတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ဌာနဆိုင္ ရာလူႀကီးေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး လုပ္စား ၾကတဲ့အခါ ‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’ကို လိုသလိုအသံုးျပဳၾကပါတယ္။ ဆိုပါစို႔ေဈးကြက္ထဲမွာ ‘‘တစ္က်ပ္’’ေပးဝယ္ရတဲ့ပစၥည္းတစ္ခု ဟာ ‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’ထဲမွာ ‘‘ေလး၊ ငါးက်ပ္’’ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အထက္လူႀကီးက ခြင့္ျပဳၿပီးသားမို႔တရားဝင္ပါတယ္။ ဆိုင္နာမည္၊ လိပ္စာကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးမို႔ ဘယ္သူမွလိုက္ၿပီး စစ္မေနႏိုင္ပါဘူး။ၿပီး.. ျမန္မာျပည္မွာကလည္း တစ္ဆုိင္ တစ္ေဈးပံုစံမ်ိဳးေရာင္းေနၾကတာမို႔အျပစ္ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၾကတာပါ။
တစ္ခါက ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ ေဆြတစ္ေယာက္ေျပာျပဖူးတာ ေလးတစ္ခုကေတာ့ သူ႔ကို ပစၥည္း တစ္မ်ိဳး ဌာနက ဝယ္ခိုင္းလိုက္ပါ တယ္။ အနီးစပ္ဆံုးေပးဝယ္ရတဲ့ ေဈးႏႈန္းကိုလည္း လူႀကီးကေျပာ လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဈး ကြက္ထဲကို သူေရာက္သြားေတာ့ ဝယ္ေဈးက အမ်ားႀကီးနည္းေနပါ တယ္။ ဆိုပါစို႔.. ‘‘ေဘာလ္’’တစ္ လံုးကို စက္႐ံုကသံုးေထာင္ေလာက္နဲ႔ဝယ္ခိုင္းလုိက္တာမွာ ဆိုင္ေတြမွာ လိုက္ေမးၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတံဆိပ္နဲ႔ပဲ တ႐ုတ္လုပ္က တစ္ေထာင္ဝန္းက်င္ပဲရွိပါတယ္။ ထိုင္ဝမ္ကလည္း အဲဒီေလာက္ပါ ပဲ။ တကယ့္ဂ်ပန္အစစ္ကမွ ႏွစ္ ေထာင္ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူက ဂ်ပန္ ‘‘ေဘာလ္’’ကိုဝယ္လာ ပါတယ္။ ဌာနကိုေရာက္လို႔ ‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’အပ္ေတာ့ အရင္ သူ႔အထက္အရာရွိက ‘‘သံုးေထာင္’’ နဲ႔ဝယ္လာတာမို႔အရာရွိက လက္ မခံပါဘူး။ ဒီေတာ့ ‘‘သံုးေထာင္’’ ပဲျပန္ျပင္ရပါတယ္။ တစ္လံုးကို တစ္ေထာင္ သူ႔အတြက္က်န္ပါ သတဲ့။
ဒါေတာင္ဆုိင္က ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေကာ္မရွင္ျပန္ေပးတာ မပါေသးပါဘူး။ ဒီေတာ့ အဲဒီေခတ္မွာ ‘‘အဝယ္ေတာ္’’ဆိုတဲ့ ေဘာက္ခ်ာသမားကို ေဒါက္တာ၊ ေဘာက္ဆာသမားေတြထက္ သမီးရွင္ေတြက ပိုၿပီး မ်က္စိက်ၾကတာမို႔ ‘‘ေဒါက္တာ’’မလိုခ်င္ဘူး။ ‘‘ေဘာက္ဆာ’’လည္းမလိုခ်င္ ဘူး။ ‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’ကိုမွလိုခ်င္တယ္ဆုိၿပီး ျဖစ္လာၾကေတာ့တာပါ။
အဲ.. ‘‘နအဖ’’ေခတ္ကို ေရာက္ေတာ့ ေဒါက္တာ၊ ေဘာက္ဆာနဲ႔ ေဘာက္ခ်ာထက္ပိုၿပီး ကဲတဲ့သူေတြေပၚလာပါေတာ့ တယ္။ ဒါကေတာ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ပို ၿပီးရၾကတဲ့ အထက္အာဏာပိုင္လူႀကီးဆိုသူေတြပါ။ သူတုိ႔ေတြက အရမ္းလာဘ္ျမင္ပါတယ္။ ‘‘ေဘာက္ဆာ’’သမားလည္း မေခ်ာင္ေတာ့ပါဘူး။ ခြဲတမ္းကို ေဝေပးရပါတယ္။လူႀကီးက အမ်ားဆံုးဆုိပါေတာ့ ‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’သမားကိုလည္း သူက ကိုင္ထားပါတယ္။ စီမံကိန္းက်ၿပီဆိုကတည္းက သူကရာခုိင္ႏႈန္းနဲ႔ ျဖတ္ထားလိုက္ၿပီးသားပါ။ ဆုိပါစို႔.. လမ္းတစ္လမ္းျပဳျပင္ဖို႔ ဒါမွမဟုတ္ အသစ္ေဖာက္ဖို႔ ႏုိင္ငံေတာ္က သိန္းတစ္ေထာင္ခ်ေပးလိုက္ရင္ သူက ေအာက္ေျခကို ခ်မေပးခင္ကတည္းက ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ျဖတ္ယူၿပီးမွ လက္မွတ္ထိုးလုိက္တာပါ။ဒီလိုနဲ႔ အဆင့္ဆင့္ ျဖတ္ၿပီးယူလိုက္ၾကတာ။ တကယ္ လမ္းေဖာက္မယ့္အင္ဂ်င္နီယာ လက္ထဲကိုေရာက္ေတာ့ သိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ သူကလည္း တစ္ခါျဖတ္စားထားလိုက္ျပန္ေတာ့ လမ္းေတြဟာ ေက်ာက္ပါး ပါး၊ သဲပါးပါး၊ ကတၱရာပါးပါးနဲ႔ မိုးေလးတစ္ၿဖိဳက္၊ ႏွစ္ၿဖိဳက္ရြာလိုက္တယ္ဆုိရင္ပဲ လမ္းပ်က္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘတ္ဂ်က္ေတြျပန္တင္လိုက္၊ ျပန္ျပင္လိုက္ ပ်က္လိုက္သံသရာက႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ႏုိင္ငံေတာ္ ဘတ္ဂ်က္ေတြကုန္ေတာ့တာပါပဲ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ေခတ္တစ္ေခတ္မွာ ဆုိရင္ အရမ္းကိုပဲလုပ္စားလိုက္ ၾကတာ။ တုိင္းျပည္က အခြံသာ ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာတစ္ခုမွ ေကာင္းတာမရလိုက္ပါဘူး။ အဲဒီ ေခတ္မွာလည္း ပါးစပ္သေရာ္ စကား ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ ေပၚလာပါေသးတယ္။ လူရႊင္ ေတာ္ေတြေတာင္မွ အဲဒီဇာတ္ လမ္းကေလးကို တစ္ခန္းရပ္လုပ္ ၿပီး ျပက္လံုးထုတ္ၾကတာ လူေတြ သေဘာက်ၾကပါတယ္။
အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ရာဇဝတ္သားတစ္ေယာက္ကို ဘုရင္က ေသဒဏ္ခ်လိုက္ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႐ိုး႐ိုးမသတ္ပါဘူး။ ဒီရာဇဝတ္သားကိုေတာ့ ထူးထူး ျခားျခားေလးျဖစ္ေအာင္ ေရႊပိႆာခ်ိန္တစ္ဆယ္ကို အရည္ေဖ်ာ္ၿပီးေလာင္းခ်သတ္ခိုင္းလုိက္တာပါ။ ဒီေတာ့ ဘုရင္က သူ႔ ဘ႑ာတုိက္ကေနၿပီး ေရႊပိႆာခ်ိန္တစ္ဆယ္ထုတ္ယူဖို႔ ဘ႑ာေရးဝန္ကို အမိန္႔မွတ္လိုက္ပါတယ္။
ဘ႑ာေရးဝန္က ေရႊတစ္ ပိႆာႏုတ္ထားလိုက္ၿပီး ေအာက္ ကအမတ္ကို ေရႊကိုးပိႆာ အရည္ေဖ်ာ္ၿပီး ေလာင္းသတ္လိုက္ဖို႔မွာပါတယ္။ အမတ္ကလည္း ေရႊတစ္ပိႆာ ႏုတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အဆင့္ဆင့္ျဖတ္.. ျဖတ္ၿပီးယူလိုက္ၾကတာ ေနာက္လက္မရြံ႕ အာဏာသားဆီကိုေရာက္ေတာ့ ေရႊကမက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ရာဇဝတ္သားကလည္း သူ႔ကို ေရႊေတြအရည္ေဖ်ာ္ၿပီး ေလာင္းသတ္ေစ။ အမိန္႔ခ်ကတည္းကေသရမွာကိုမေၾကာက္ တဲ့အျပင္ ဂုဏ္ရွိတဲ့ေသနည္းပဲလို႔ ေတြးၿပီး ေပ်ာ္ေတာင္မွေနတဲ့သူ ပါ။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ သူ႔ကိုသတ္ မယ့္အခ်ိန္မွာ ေရႊကမရွိေတာ့ပါ ဘူး။ အထက္အာဏာပိုင္အဖြဲ႕လူ ႀကီးေတြျဖတ္စားလိုက္လုိ႔ ေရႊက မက်န္ေတာ့တာမို႔ ေနာက္ဆံုး သူ႔ ကို ေရႊေတြအရည္ေဖ်ာ္ၿပီးေလာင္း သတ္မယ့္အစား ေရေႏြးပြက္ပြက္ ဆူနဲ႔ ေလာင္းသတ္ဖို႔ႀကံၾကပါ ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ရာဇဝတ္ သားက ရင္ကိုထု.. ထုၿပီး ငိုလုိက္ တာေလ။ သူ႔အျဖစ္ဆုိးလွခ်ည္ရဲ႕ လုိ႔ေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳး ေတြမ်ား ဒုကၡေရာက္ေနတာ ေတာင္မွ ရယ္စရာျပက္လံုးထုတ္ ႏိုင္ၾကတာ ေျပာပါတယ္။
By=ဘစံေကာက္
တစ္ေန႔မွာ ဌာနတစ္ခုကို အေရးႀကီးပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးေရာက္ လာမွာမို႔ ဌာနကဝန္ထမ္းတစ္ဦး ကို အရာရွိက တစ္ပိႆာေလာက္ ရွိတဲ့ ၾကက္တစ္ေကာင္သြားဝယ္ ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ ဝန္ထမ္းက လည္း အရာရွိလိုခ်င္တဲ့ ၾကက္ကို ဝယ္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကုန္ က်စရိတ္ကို ေဘာက္ခ်ာနဲ႔ ျပန္ တင္ပါတယ္။ အဲဒီေဘာက္ခ်ာကို အရာရွိကယူၿပီးၾကည့္ေတာ့ ပထမစာေၾကာင္းမွာ ေအာက္ပါအတိုင္းေတြ႕ပါတယ္။
‘‘ထမင္းဆာ.. ေခါက္ဆြဲ ေၾကာ္ဝယ္စား’’ ဒီေတာ့ အရာရိွက ဝန္ထမ္းကိုေမးပါတယ္။ ထမင္း ဆာတာ ဘာလို႔ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ဝယ္စားရတာတုံးေပါ့။ ဒီေတာ့ ဝန္ထမ္းက ၾကက္ဝယ္သြားတဲ့ အခ်ိန္က ထမင္းစားခ်ိန္ျဖစ္လို႔ သူအရမ္း ထမင္းဆာေနတာမို႔ ထမင္းဆုိင္လိုက္ရွာေပမယ့္ ထမင္းဆိုင္မေတြ႕တာနဲ႔ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဆိုင္ကိုဝင္ၿပီး ျဖစ္သလို ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ပဲဝယ္စားလိုက္ရ ပါတယ္လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒီ တုန္းက ထမင္းဆုိင္ေတြဟာ အဝ စားငါးက်ပ္ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကေတာ့ ထမင္းထက္ေဈးနည္းနည္းပိုပါ တယ္။ ထားေတာ့။ အရာရွိက လက္ခံလုိက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒုတိယစာေၾကာင္းကို ဆက္ဖတ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
‘‘ေရဆာ.. ဘီယာေသာက္’’ ဒါေတာ့ နည္းနည္းလြန္လာၿပီထင္ ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေရတစ္ ခြက္ေလာက္ကေတာ့ ဘယ္အိမ္ ဝင္ေတာင္းေတာင္းေသာက္လို႔ရ ႏိုင္ပါတယ္။ အိမ္ေတြဝင္ၿပီးေရ မေတာင္းခ်င္လည္း လမ္းေဘးမွာ ေရအိုးစင္ေတြရွိပါလ်က္နဲ႔ ဘယ့္ ႏွယ္ ဘီယာဝယ္ေသာက္ရသလဲ ေပါ့။ ဒီေတာ့ ဝန္ထမ္းက သူၾကက္ရွာၿပီးဝယ္တဲ့အခ်ိန္က ေနအရမ္းျပင္းတဲ့ေန႔လယ္ခ်ိန္ႀကီးပါ။ ေသာက္စရာေရအိုးစင္မေတြ႕တာနဲ႔ ဆုိင္တစ္ဆိုင္ဝင္ၿပီး ေရဝယ္ေတာ့လည္း ေရာင္းစရာေရ မရွိတာမို႔ အဲဒီဆိုင္မွာအလြယ္တကူရတဲ့ ဘီယာပုလင္းကိုပဲ ေရအမွတ္နဲ႔ အတင္းမ်ိဳခ်ခဲ့တယ္ဆိုပါတယ္။ အရာရိွက သိပ္မေက်နပ္ခ်င္ေပမယ့္ မေျပာခ်င္တာနဲ႔ ေနာက္ဆံုးစာတစ္ေၾကာင္းကို ဖတ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ဒီမွာတင္ အရာရွိ မ်က္လံုးျပဴးသြားပါေတာ့တယ္။
‘‘ၾကက္တစ္ပိႆာ ေျခာက္ ေထာင္က်ပ္’’ဒါကေတာ့ အရမ္း တရားလြန္သြားၿပီထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၾကက္တစ္ပိႆာရဲ႕ တန္ေၾကးကႏွစ္ရာ မေက်ာ္ပါဘူး။ခုဟာက သံုး၊ ေလး၊ ငါးရာဆုိေတာင္မွ ၾကားေကာင္းပါေသး တယ္။ တစ္ပိႆာေျခာက္ေထာင္ ဆုိတာကေတာ့ ဘာၾကက္မို႔လဲ ဆိုၿပီး မ်က္လံုးျပဴးသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီၾကက္တစ္ပိႆာ ေျခာက္ေထာင္ရဲ႕ ေအာက္မွာ မွတ္ခ်က္ကေလးပါပါတယ္။ အဲဒီ မွာ ဘာေရးထားသလဲဆိုေတာ့ ‘‘မွတ္ခ်က္-တိုက္ၾကက္’’ပါတဲ့ ခင္ဗ်ာ။ လက္စသတ္ေတာ့ ႐ိုး႐ိုး ၾကက္ကိုမဝယ္ဘဲ အင္မတန္တန္ ဖိုးႀကီးတဲ့ ‘‘တုိက္ၾကက္’’ကိုမွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ဝယ္လာခဲ့ေပ တာကိုးလို႔ေတြးၿပီး ေဘာက္ခ်ာကို လက္ခံလုိက္ရပါေတာ့တယ္တဲ့ ခင္ဗ်ာ။ ေတြးသာၾကည့္ပါေတာ့။‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’သမားေတြ အဲဒီ ေခတ္က ဘယ္ေလာက္လုပ္စား ၾကတယ္ဆိုတာကိုပါ။
ေနာက္ ‘‘န.ဝ.တ’’ေခတ္ကို ေရာက္ေတာ့ ‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’စား ေတြပိုၿပီး အလုပ္ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီေခတ္မွာေပၚလာတဲ့ ပါးစပ္ သေရာ္စကားတစ္ခုကေတာ့ သမီးရွင္ေတြ သမက္ဖမ္းၾကတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ။
ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ‘‘ဆရာဝန္’’ေတြကို ‘‘ေဒါက္တာ’’ လို႔ေခၚၾကပါတယ္။ ဆရာဝန္ အလုပ္ဆိုတာ မ.ဆ.လေခတ္မွာ အရမ္းဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ ပညာတတ္လူတန္းစားတစ္မ်ိဳးပါ။ သမီးေခ်ာေခ်ာရွိတဲ့ မိဘေတြဆိုရင္ ကိုိယ့္ၿမိဳ႕ကို ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီဆုိတာနဲ႔ အတင္းဝင္မိတ္ဆက္ အိမ္ကို ထမင္းစားဖိတ္ၿပီး သမီးနဲ႔ေတြ႕ေပးပါတယ္။ သမက္ဖမ္းတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ႐ိုး႐ိုးဆရာဝန္ဘြဲ႕ရ႐ံုေလာက္နဲ႔ ေဆးခန္းဖြင့္ရင္ကုတဲ့လူကမရွိသေလာက္ပါပဲ။ အနည္းဆံုး အထူးကုသမားေတာ္ေလာက္မွသာ ဝင္ေငြေကာင္းၾကေလေတာ့ ‘‘ေဒါက္တာ’’ေလာက္ကိုသမီးရွင္ေတြက စိတ္မဝင္စားၾကေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီမွာ ‘‘ေဒါက္တာ’’ထက္ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ သူေတြကေတာ့ ‘‘ေဘာက္ဆာ’’လို႔ေခၚတဲ့ (ဂါလန္ ၁,၆၀၀၊ ဂါလန္ ၂,၄၀၀)ကား ႀကီးေတြေမာင္းတဲ့ ‘‘ေဘာက္ဆာ ေမာင္းသူ’’ေတြပါ။ စီမံကိန္းႀကီး ေတြမွာေမာင္းတဲ့ ‘‘ေဘာက္ဆာ’’ သမားရဲ႕ဝင္ေငြဟာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြ႕အႀကံဳအရဆို ဌာနကို "Tank"ထဲကေနၿပီး စာရင္းဇယားအရအျပည့္အဝအပ္ၿပီးလို႔ တုိင္ကီလက္က်န္ကို ခ်က္ကေန ေဖာက္ခ်တာေတာင္ ဆယ့္ေလးငါးဂါလန္ ကိုယ့္အတြက္က်န္ပါတယ္။ တစ္ဂါလန္ကိုးရာ၊ တစ္ေထာင္ဆုိရင္ေတာင္မွ တစ္ေခါက္ကို ေသာင္းေက်ာ္က်န္ပါတယ္။ တိုင္ကီက ဆီဂိတ္ျပျမားကိုျပင္ထားရင္ ဒါမွမဟုတ္အေလ်ာ့တြက္နဲ႔ျပန္ေပးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ေအာက္ဆိုက္ဝင္ေငြက မနည္းပါဘူး။ ဒီေတာ့‘‘ေဘာက္ဆာ’’သမားေတြကို သမီးရွင္ေတြက သမက္ဖမ္းၾကျပန္ပါတယ္။ ‘‘ေဘာက္ဆာ’’ သမားေတြ အလြန္မ်က္ႏွာပြင့္တဲ့ ေခတ္ပဲဆုိပါေတာ့။
ေနာက္ပိုင္းနည္းနည္း ေရာက္လာေတာ့ ‘‘ေဒါက္တာ’’နဲ႔ ‘‘ေဘာက္ဆာ’’ထက္ပိုၿပီး သမီး ရွင္ေတြရဲ႕ မ်က္စိက်ျခင္းခံရသူ ေတြကေတာ့ ‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’သမား ေတြပါပဲ။ အရင္ေခတ္ေတြတုန္း ကေတာ့ ဌာနဆိုင္ရာေတြမွာ လိုအပ္တဲ့အသံုးစရိတ္က သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ဟို.. တို႔တိ.. တို႔တိ၊ ဒီ.. တို႔တိ.. တို႔တိ ဝယ္တာျခမ္းတာ ကလည္း မျဖစ္စေလာက္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းစီမံကိန္းဘတ္ ဂ်က္ေတြ အမ်ားအျပားရလာ ေတာ့ ‘‘အဝယ္ေတာ္’’ေတြေပၚလာ ပါတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ဌာနဆိုင္ ရာလူႀကီးေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး လုပ္စား ၾကတဲ့အခါ ‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’ကို လိုသလိုအသံုးျပဳၾကပါတယ္။ ဆိုပါစို႔ေဈးကြက္ထဲမွာ ‘‘တစ္က်ပ္’’ေပးဝယ္ရတဲ့ပစၥည္းတစ္ခု ဟာ ‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’ထဲမွာ ‘‘ေလး၊ ငါးက်ပ္’’ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အထက္လူႀကီးက ခြင့္ျပဳၿပီးသားမို႔တရားဝင္ပါတယ္။ ဆိုင္နာမည္၊ လိပ္စာကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးမို႔ ဘယ္သူမွလိုက္ၿပီး စစ္မေနႏိုင္ပါဘူး။ၿပီး.. ျမန္မာျပည္မွာကလည္း တစ္ဆုိင္ တစ္ေဈးပံုစံမ်ိဳးေရာင္းေနၾကတာမို႔အျပစ္ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၾကတာပါ။
တစ္ခါက ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ ေဆြတစ္ေယာက္ေျပာျပဖူးတာ ေလးတစ္ခုကေတာ့ သူ႔ကို ပစၥည္း တစ္မ်ိဳး ဌာနက ဝယ္ခိုင္းလိုက္ပါ တယ္။ အနီးစပ္ဆံုးေပးဝယ္ရတဲ့ ေဈးႏႈန္းကိုလည္း လူႀကီးကေျပာ လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဈး ကြက္ထဲကို သူေရာက္သြားေတာ့ ဝယ္ေဈးက အမ်ားႀကီးနည္းေနပါ တယ္။ ဆိုပါစို႔.. ‘‘ေဘာလ္’’တစ္ လံုးကို စက္႐ံုကသံုးေထာင္ေလာက္နဲ႔ဝယ္ခိုင္းလုိက္တာမွာ ဆိုင္ေတြမွာ လိုက္ေမးၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတံဆိပ္နဲ႔ပဲ တ႐ုတ္လုပ္က တစ္ေထာင္ဝန္းက်င္ပဲရွိပါတယ္။ ထိုင္ဝမ္ကလည္း အဲဒီေလာက္ပါ ပဲ။ တကယ့္ဂ်ပန္အစစ္ကမွ ႏွစ္ ေထာင္ေလာက္ပဲရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူက ဂ်ပန္ ‘‘ေဘာလ္’’ကိုဝယ္လာ ပါတယ္။ ဌာနကိုေရာက္လို႔ ‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’အပ္ေတာ့ အရင္ သူ႔အထက္အရာရွိက ‘‘သံုးေထာင္’’ နဲ႔ဝယ္လာတာမို႔အရာရွိက လက္ မခံပါဘူး။ ဒီေတာ့ ‘‘သံုးေထာင္’’ ပဲျပန္ျပင္ရပါတယ္။ တစ္လံုးကို တစ္ေထာင္ သူ႔အတြက္က်န္ပါ သတဲ့။
ဒါေတာင္ဆုိင္က ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေကာ္မရွင္ျပန္ေပးတာ မပါေသးပါဘူး။ ဒီေတာ့ အဲဒီေခတ္မွာ ‘‘အဝယ္ေတာ္’’ဆိုတဲ့ ေဘာက္ခ်ာသမားကို ေဒါက္တာ၊ ေဘာက္ဆာသမားေတြထက္ သမီးရွင္ေတြက ပိုၿပီး မ်က္စိက်ၾကတာမို႔ ‘‘ေဒါက္တာ’’မလိုခ်င္ဘူး။ ‘‘ေဘာက္ဆာ’’လည္းမလိုခ်င္ ဘူး။ ‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’ကိုမွလိုခ်င္တယ္ဆုိၿပီး ျဖစ္လာၾကေတာ့တာပါ။
အဲ.. ‘‘နအဖ’’ေခတ္ကို ေရာက္ေတာ့ ေဒါက္တာ၊ ေဘာက္ဆာနဲ႔ ေဘာက္ခ်ာထက္ပိုၿပီး ကဲတဲ့သူေတြေပၚလာပါေတာ့ တယ္။ ဒါကေတာ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ပို ၿပီးရၾကတဲ့ အထက္အာဏာပိုင္လူႀကီးဆိုသူေတြပါ။ သူတုိ႔ေတြက အရမ္းလာဘ္ျမင္ပါတယ္။ ‘‘ေဘာက္ဆာ’’သမားလည္း မေခ်ာင္ေတာ့ပါဘူး။ ခြဲတမ္းကို ေဝေပးရပါတယ္။လူႀကီးက အမ်ားဆံုးဆုိပါေတာ့ ‘‘ေဘာက္ခ်ာ’’သမားကိုလည္း သူက ကိုင္ထားပါတယ္။ စီမံကိန္းက်ၿပီဆိုကတည္းက သူကရာခုိင္ႏႈန္းနဲ႔ ျဖတ္ထားလိုက္ၿပီးသားပါ။ ဆုိပါစို႔.. လမ္းတစ္လမ္းျပဳျပင္ဖို႔ ဒါမွမဟုတ္ အသစ္ေဖာက္ဖို႔ ႏုိင္ငံေတာ္က သိန္းတစ္ေထာင္ခ်ေပးလိုက္ရင္ သူက ေအာက္ေျခကို ခ်မေပးခင္ကတည္းက ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ျဖတ္ယူၿပီးမွ လက္မွတ္ထိုးလုိက္တာပါ။ဒီလိုနဲ႔ အဆင့္ဆင့္ ျဖတ္ၿပီးယူလိုက္ၾကတာ။ တကယ္ လမ္းေဖာက္မယ့္အင္ဂ်င္နီယာ လက္ထဲကိုေရာက္ေတာ့ သိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ သူကလည္း တစ္ခါျဖတ္စားထားလိုက္ျပန္ေတာ့ လမ္းေတြဟာ ေက်ာက္ပါး ပါး၊ သဲပါးပါး၊ ကတၱရာပါးပါးနဲ႔ မိုးေလးတစ္ၿဖိဳက္၊ ႏွစ္ၿဖိဳက္ရြာလိုက္တယ္ဆုိရင္ပဲ လမ္းပ်က္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘတ္ဂ်က္ေတြျပန္တင္လိုက္၊ ျပန္ျပင္လိုက္ ပ်က္လိုက္သံသရာက႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ႏုိင္ငံေတာ္ ဘတ္ဂ်က္ေတြကုန္ေတာ့တာပါပဲ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ေခတ္တစ္ေခတ္မွာ ဆုိရင္ အရမ္းကိုပဲလုပ္စားလိုက္ ၾကတာ။ တုိင္းျပည္က အခြံသာ ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာတစ္ခုမွ ေကာင္းတာမရလိုက္ပါဘူး။ အဲဒီ ေခတ္မွာလည္း ပါးစပ္သေရာ္ စကား ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ ေပၚလာပါေသးတယ္။ လူရႊင္ ေတာ္ေတြေတာင္မွ အဲဒီဇာတ္ လမ္းကေလးကို တစ္ခန္းရပ္လုပ္ ၿပီး ျပက္လံုးထုတ္ၾကတာ လူေတြ သေဘာက်ၾကပါတယ္။
အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ရာဇဝတ္သားတစ္ေယာက္ကို ဘုရင္က ေသဒဏ္ခ်လိုက္ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႐ိုး႐ိုးမသတ္ပါဘူး။ ဒီရာဇဝတ္သားကိုေတာ့ ထူးထူး ျခားျခားေလးျဖစ္ေအာင္ ေရႊပိႆာခ်ိန္တစ္ဆယ္ကို အရည္ေဖ်ာ္ၿပီးေလာင္းခ်သတ္ခိုင္းလုိက္တာပါ။ ဒီေတာ့ ဘုရင္က သူ႔ ဘ႑ာတုိက္ကေနၿပီး ေရႊပိႆာခ်ိန္တစ္ဆယ္ထုတ္ယူဖို႔ ဘ႑ာေရးဝန္ကို အမိန္႔မွတ္လိုက္ပါတယ္။
ဘ႑ာေရးဝန္က ေရႊတစ္ ပိႆာႏုတ္ထားလိုက္ၿပီး ေအာက္ ကအမတ္ကို ေရႊကိုးပိႆာ အရည္ေဖ်ာ္ၿပီး ေလာင္းသတ္လိုက္ဖို႔မွာပါတယ္။ အမတ္ကလည္း ေရႊတစ္ပိႆာ ႏုတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အဆင့္ဆင့္ျဖတ္.. ျဖတ္ၿပီးယူလိုက္ၾကတာ ေနာက္လက္မရြံ႕ အာဏာသားဆီကိုေရာက္ေတာ့ ေရႊကမက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ရာဇဝတ္သားကလည္း သူ႔ကို ေရႊေတြအရည္ေဖ်ာ္ၿပီး ေလာင္းသတ္ေစ။ အမိန္႔ခ်ကတည္းကေသရမွာကိုမေၾကာက္ တဲ့အျပင္ ဂုဏ္ရွိတဲ့ေသနည္းပဲလို႔ ေတြးၿပီး ေပ်ာ္ေတာင္မွေနတဲ့သူ ပါ။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ သူ႔ကိုသတ္ မယ့္အခ်ိန္မွာ ေရႊကမရွိေတာ့ပါ ဘူး။ အထက္အာဏာပိုင္အဖြဲ႕လူ ႀကီးေတြျဖတ္စားလိုက္လုိ႔ ေရႊက မက်န္ေတာ့တာမို႔ ေနာက္ဆံုး သူ႔ ကို ေရႊေတြအရည္ေဖ်ာ္ၿပီးေလာင္း သတ္မယ့္အစား ေရေႏြးပြက္ပြက္ ဆူနဲ႔ ေလာင္းသတ္ဖို႔ႀကံၾကပါ ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ ရာဇဝတ္ သားက ရင္ကိုထု.. ထုၿပီး ငိုလုိက္ တာေလ။ သူ႔အျဖစ္ဆုိးလွခ်ည္ရဲ႕ လုိ႔ေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳး ေတြမ်ား ဒုကၡေရာက္ေနတာ ေတာင္မွ ရယ္စရာျပက္လံုးထုတ္ ႏိုင္ၾကတာ ေျပာပါတယ္။
By=ဘစံေကာက္
No comments:
Post a Comment